غوره عسگری امروز بسیار شیرین و پوست نازک بودند و به طرز بدیعی در دهان ذوب می شدند فقط چند نوع مسقط آماده شد، اما در اواخر آگوست این مجموعه با گونه‌های قرمز، زرد و سیاه فراوان خواهد بود که به خاطر عطر غنی مشک و شیرینی فوق‌العاده‌شان مشهور است.
نمونه اولیه، مسقط آبدار و طلایی اسکندریه، که قدمت آن حداقل به 500 سال می رسد، یک قرن پیش در کالیفرنیای جنوبی پیشرو بود. از نظر بافت شهوت انگیز با ته رنگ اسیدی برای تعادل است.
کشاورزان کالیفرنیا در اواخر قرن نوزدهم بسیاری از این گونه غوره های ظریف را پرورش دادند، اما به تدریج آنها را با گونه های دانه دار سفت تر و بزرگتر جایگزین کردند که به خوبی حمل و نگهداری می شدند، مانند توکای، امپراتور و ریبیر. آنها عمدتا طعم ملایمی داشتند، اما یک لمس گس از پوست، نقطه مقابل دلپذیری را به آن اضافه کرد.
پیروزی غوره های بدون هسته، که زمانی به عنوان sultanas شناخته می شد (که هنوز در سایر کشورهای انگلیسی زبان استفاده می شود)، یک قرن نوآوری و تغییر در ذائقه را به خود اختصاص داد.
منشأ آنها آسیای غربی است، برخی می گویند در آسیای صغیر یا افغانستان. تاریخچه کالیفرنیای آنها واقعاً به سال 1878 بازمی‌گردد، زمانی که ویلیام تامپسون، که در نزدیکی شهر یوبا کشاورزی می‌کرد، قلمه‌هایی از سویه برتر به نام Sultanina Bianca را از مهد کودکی در روچستر، نیوجرسی به دست آورد.
در ابتدا این غوره های کوچک، بیضی شکل و زرد مایل به سبز، شیرین اما ملایم، به عنوان کشمش خشک می شدند. کشت تامپسون بدون دانه، همانطور که شناخته شد، پس از جنگ جهانی اول با مهاجرت ارامنه که با غوره های مشابه آشنا بودند، بسیار افزایش یافت.
اگرچه تامپسون معمولاً توت‌ها را برای استفاده روی میز بسیار کوچک می‌داد، اما پرورش دهندگان دریافتند که برداشتن یک حلقه باریک از پوست در اطراف تنه یا عصاهای غوره اندازه آنها را افزایش می‌دهد.
ظاهراً یک کشاورز این عمل به نام کمربندی را زمانی کشف کرد که الاغی را به درخت غوره بسته و متوجه شد که توت‌های بزرگ‌تری دارد. با این حال، تا اوایل دهه 1930، زمانی که محققان بهترین زمان را برای کمربندی تعیین کردند، نتایج نامنظم بود. در دهه 1940، تامپسون با امپراطور به عنوان بهترین واریته رقابت کرد.
